#82 Louis

Oni mogą żyć, ale tylko razem

nie rozdzielaj ich nie odzieraj z marzeń

muszą ciągle iść na granicy tchnienia

cienka linia określa sens ich istnienia

 - Kochanie, dlaczego odszedłeś? Tak bardzo Cię kochałam... Tak bardzo teraz tęsknię... Dlaczego mi to zrobiłeś? Przecież obiecałeś, że będziemy razem... A teraz co? Zostałam ja. Ciebie już nie ma...

On się zatrzymał wypadek zabrał marzenia
ciągle szare dni i odległe wspomnienia.
Ona czekała, wierzyła, że się nie podda
miłość nie pozwala rezygnować.

- Kochanie?

- Tak?

- Muszę na chwilę gdzieś pojechać.

- Dobrze, ale wróć za niedługo.

- Obiecuję.- Pocałował mnie w czoło i wyszedł.

Jedna chwila i moje życie legło w gruzach. Jeden telefon. Jeden dzień. Jedna chwila. Jedna wiadomość...

Zmieniło się wszystko.

- Halo?

- [T.I.] [T.N.]?

- Tak, a o co chodzi?

- Pani chłopak leży w szpitalu przy ulicy Consivant Street 8.

- Ale... Ale co się stało?

- Proszę przyjechać, to nie jest rozmowa na telefon.

- Dobrze, za niedługo będę.

- Przepraszam, gdzie leży mój chłopak?!

- A jak się nazywa?

- Louis Tomlinson.

- Drugie piętro, pokój 114.

- Dobrze, dziękuję.

- Doktorze, co z nim?!

- Bardzo mi przykro, pani [T.N.], nie udało się go uratować.

- Ale... Ale... Ale jak to? Co się stało?

- Pański chłopak jechał na swoim motorze. wpadł w poślizg i uderzył w barierkę.

- Ale skąd wiedzieliście, że ja jestem jego dziewczyną?

- Chwileczkę, zaraz wrócę...- Facet w białym fartuchu zniknął za rogiem.

- Już jestem. Proszę.- Lekarz wystawił mi przed nos róże. Choć w tej chwili ich nie przypominały.- Te kwiatki miał ze sobą. Na kartce wszystko było napisane. Aha, i jeszcze to.- Dał mi pudełeczko. Otworzyłam je. Ujrzałam pierścionek.

- Zapewne chciał się pani oświadczyć. Moje najszersze kondolencje...

- Widzisz... Od tego wydarzenia minął już rok... A ja nadal tęsknię. Nie mogę się otrząsnąć. Czekałam tyle czasu... Specjalnie na ten dzień... Aby już dziś do Ciebie powrócić... Wiedz, że Cię bardzo kocham...- Wyciągnęłam najpierw nóż. Wyryłam napis. Po chwili wyciągnęłam żyletkę. Zawachałam się. Ale jednak przejechałam. Pierwsza kreska, druga, trzecia...

Straciłam mnóstwo krwii...- Już niedługo skarbie. Za chwilę będziemy razem. Czekaj na mnie, za chwilę się spotkamy...

*Narracja 3-osobowa*

Wiatr się zerwał. Dookoła latały kolorowe liście, które już zdążyły pospadać z drzew.

Dziewczyna upadła na zimną płytę grafitowego nagrobka. Jej ręka krwawiła nadal, ale [T.I.], blada, zimna, była już ze swoim chłopakiem.

Stali razem, obok, patrząc się na zwłoki. Przytuleni, razem. Szczęśliwi. Odwrócili się i objęci odeszli, a ich duchy stawały się coraz bardziej przezroczyste, po czym po chwili zniknęli...

Obok jej ciała widniał napis, który chwilę wcześniej napisała...

"Na zawsze razem, skarbie... Na zawsze..."

~*~

Jak się podoba? Taki trochę dołujący, co nie? No i Loui nie żyje... W każdym razie chyba nie jest taki zły ;D

CZYTASZ = KOMENTUJESZ.

Wika.

Ps. Dzięki dziewczyny, że dałyście mi szansę ;*