Louis

Stałam przy parku, czekając na Daniela. Byłam już kompletnie przemoczona, bo padał deszcz, a mój przyjaciel spóźniał się już dziesięć minut. Po kolejnych pięciu minutach w końcu przede mną pojawił się czarny samochód, a wyszedł z niego wysoki, przystojny brunet.

 - Hej mała, Dan prosił, żebym cię podwiózł do domu. - powiedział facet, którego w ogóle nie znałam.

 - Daniel Hill? -zapytałam.

 - Tak, on, to wchodzisz, czy chcesz biec za autem? - po tych słowach z powrotem wszedł do pojazdu, a ja za nim.

 - Tak właściwie to jestem Louis Tomlinson, a ty, ślicznotko?

Już miałam odpowiedzieć, gdy zrozumiałam, co powiedział. Louis Tomlinson był moim przyjacielem w dzieciństwie!

 - Ja... jestem [T.I.] [T.N.]...

 - Miło poznać. - odpowiedział.

Nie poznał mnie? Ale dlaczego? Przecież kilka lat temu bawiliśmy się razem na placu zabaw, chodziliśmy do kina, jak mnie opuszczał, to byliśmy już parą, a on mnie nie poznał?

Nie, teraz jestem już inną dziewczyną i nie będę zawracać sobie głowy jakimś głupim chłopakiem, z którym dorastałam.

 - Ekhem, Louis jesteśmy na miejscu. - powiedziałam, gdy byliśmy pod moim domem.

 - Jasne - zatrzymał samochód i wysiadł razem ze mną.

Spojrzał na dom, na mały ogródek, w którym zawsze się bawiliśmy, na chuśtawki, które dalej w nim stały, patrzył na nasze dzieciństwo, a po chwili przeniósł wzrok na mnie.

 - [T.I.]... Tak bardzo cię przepraszam... - przytulił mnie.

Gładziłam go po głowie, aż wypowiedział po raz tysięczny "przepraszam". Wtedy uniosłam dwoma palcami jego podbródek i po prostu go pocałowałam. W końcu oderwałam się od jego ust.

 - Kocham cię - powiedzieliśmy równocześnie.