TAK cz.6

Cześć!

Przepraszam. Czasu nie mam,weny również. Sama mam pewne problemy. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie. Miłego czytania. Napiszcie z kom. jak chcecie. Harry czy Niall :) xx

_____________________

-Harry co ty tutaj robisz?-zapytałam loczka trzymającego bukiet róż w swoich rękach.

-Przyszedłem do Ciebie. Nie mogę ciebię stracić!-prawie krzyknął.

-Harry, przecież nigdy nie byłam twoja.. –nie zdążyłam odpowiedzieć całkowicie, gdyż przyszedł Niall… o zgrozo…!

-CO TY TUTAJ ROBISZ?!!-Ni zrobił się cały czerwony i krzyknął na chłopaka.

-Przyszedłem po mój skarb.- powiedział, nie raczej się zaśmiał w twarz blondyna. 

-OOOo NIE!! Gorzko pożałujesz!! –Niall rzucił się na Harry’ego i zaczął okładać do pięśćmi.

-NIALL! PROSZĘ PRZESTAŃ!! ON TRACI PRZYTOMNOŚĆ!!-krzyczałam ale Niall miał moje słowa głęboko.

Rzuciłam się na chłopaka i odciągnęłam go on krwawiącego nieprzytomnego loczka.

I stało się, pierwszy raz uderzyłam kogokolwiek.! Dałam siarczystego liścia w policzek Niall’a.

Chłopak był oszołomiony. Nie wiedział co się stało. Jakby był pijany.

-Niall idioto! Myślałam, że jesteś normalny! Żeby rzucać się na przyjaciela?!-krzyczałam bez opamiętania. Uklękłam przy brunecie i próbowałam oszacować rany.

-Ja?! TO JUŻ NIE JEST MÓJ PRZYJACIEL!! –krzyknął i pobiegł. Nie wiem gdzie, uciekł po prostu.

-Harry, Harry?-próbowałam nawiązać kontakt z chłopakiem.

On kilka razy poruszał powiekami.

Poszłam po apteczkę. Dzięki Bogu skończyłam kurs szybkiej pomocy.Opatrzyłam chłopaka.

-Auuu.!!!-wydarł się Hazz

-Przepraszam!-powiedziałam momentalnie się odsuwając… -nie powinieneś prowokować Niall’a…-dodałam cicho.

-on nie powinien się na mnie rzucić!-podniósł głos.

-Harry! Zachowujecie się jak dzieci w przedszkolu!-krzyknęłam ale zaraz się opanowałam.

-To z miłości!- wstał i jakby wypowiedział tajemnicę świata.

-Harry…-nie zdążyłam wypowiedzieć niczego, gdyż brunet złożył na moich wargach śmiały lecz czuły pocałunek. ZARAZ?! CO JA ROBIĘ?!! Mam przecież chłopaka.

-Harry!-odepchnęłam loczka.-Ja mam chłopaka!! Co ty sobie wyobrażasz?!-i wtedy wybuchłam.

-Pamiętaj! NIGDY NIE ODPUSZCZĘ!- jakby zawołał i wybiegł z domu.

FUCK! Co ja mam zrobić?!

Ja mam chłopaka!! To co zrobił Harry, całkowicie wybiło mnie, z mojego toku myślenia.

Co ja powiem Niall’owi… Czy my w ogóle jeszcze jesteśmy razem?  Jak on by się dowiedział co zrobił Styles, zabiłby go na miejscu. Zadzwoniłam do Ju i wszystko jej opowiedziałam. Wcale się nie zdziwiła.

J*A co ty myślałaś?*

T*Hm… Może to, że Harry wydawał się nienachalny a Nialler bezbronny!!*

J*Spokojnie.*

T*Juliet musisz wiedzieć, że nie wiem, co zrobić…*

J*Powinnaś poczekać. *

T*Aby się zabili tak?*

J*Daj czas Nialler’owi na przemyślenie tego wszystkiego a do Harry’ego się nie odzywaj.*

T*Hmm…*

J*Zaufaj mi!*

T*Okay. Dzisiaj mama jest w pracy na noc… Może już jesteś zdrowa?*\

J*Jeszcze gardło mnie boli.*

T*Proszę przyjdź do mnie nocować…*

J*Okay. Zapytam się mamy, jeżeli powie „nie” to zadzwonię.*

T*Okay, papa*