Louis

Hej! Znowu dawno nie pisałam, ale cóż... nauka. Czekam na mnóstwo komentarzy. Możecie mnie nawet zabić za to,że tak rzadko ostatnio dodaję. Ok, no to powtarzam, że proszę o duuuużo komentarzy i miłego czytania!

------------------------

Szłam właśnie do kawiarni, gdy ktoś wpadł na mnie.
 - Przepraszam - powiedział i minął mnie, nawet nie podnosząc głowy, jednak po chwili zawrócił.
 - [T.I.]? - zapytał.
 - Louis Tomlinson? - to był mój idol i właśnie mnie rozpoznał. Nie mogłam uwierzyć - O Boże, to ty! Kocham cię. Mogę twój autograf? - zachowywałam się jak rozszalała fanka, a on zmarszczył brwi.
 - Nazywasz się [T.I.] [T.N.], prawda?
 - Tak, skąd mnie znasz?
 - Nie pamiętasz...?
 - Nie... co mam pamiętać?
 - Dzieciństwo...
 - Przykro mi, kilka lat temu miałam wypadek i nie pamiętam, co się działo wcześniej.
 - Nie pamiętasz dzieciństwa...
 - Niestety. Szczerze mówiąc chciałabym, bo mama mi opowiadała, że miałam najlepszego przyjaciela, z którym robiłam dosłownie wszystko i on był niesamowity, a ja nawet się w nim zakochałam i w dniu, kiedy miałam mu to powiedzieć, wyjechał do Xfactora, nie mówiąc mi o tym. - już po chwili płakałam wtulając się w jego ramię. Czasami śniło mi się to wszystko, ale nigdy nie zobaczyłam jego twarzy. I nikt nie chciał mi powiedzieć, jak on się nazywał.
 - To może nadrobicie dzieciństwo?
 - Ale jak? Nawet nie wiem, jak ma na imię.
 - Nazywa się Louis Tomlinson i właśnie stoi przed tobą. - byłam pewna, że żartował, dopóki w mojej głowie nie pojawił się obraz, którego zawsze mi brakowało. Młody Lou.
 - Kocham cię, Loui.
 - Też cię kocham, cukierku. - kolejny element trafił na swoje miejsce, ponieważ Tommo użył mojego ulubionego przezwiska - I teraz już cię nie opuszczę.
 - Nie pozwoliłabym ci.

Tej nocy śniło mi się całe moje dzieciństwo od początku do końca.